Πήγα λοιπόν σε ομοιοπαθητικό οδοντίατρο (βέβαια λόγω θήλασμου δεν μπορώ να κάνω την πανοραμίκη που μου ζήτησε) για να έχουμε μια πλήρη εικόνα άλλα η ενημέρωση που είχα με προσγείωσε απότομα!!!!
Διαβάστε το παρακάτω
Κίνδυνοι από τα οδοντικά σφραγίσματα με υδράργυρο
Για πάνω από 100 χρόνια τα σφραγίσματα των δοντιών από αμάλγαμα που περιέχει υδράργυρο χρησιμοποιούνται ευρύτατα. Θεωρούνται ως ασφαλή και ακίνδυνα κυρίως από διαβεβαιώσεις των γιατρών, παρά από ισχυρή πειραματική απόδειξη. Όμως με βάση τελευταίες έρευνες αυτή η σιγουριά καταρρέει και αποδεικνύεται ότι:
1) Ο υδράργυρος από τα σφραγίσματα διασπείρεται στους ιστούς. Αυτό έγινε καταφανές όταν το 1989 ο Lesrek J Halm και άλλος ερευνητές από το πανεπιστήμιο Calgary του Καναδά τοποθέτησαν σφραγίσματα με ραδιενεργό υδράργυρο ο οποίος ήταν εύκολο να επισημανθεί στους ιστούς. Από αυτήν αλλά και πολλές άλλες μετέπειτα έρευνες φάνηκε ότι ο υδράργυρος από τα αμαλγάματα, εκτός από τα διάφορα όργανα συσσωρεύεται και στον εγκέφαλο. Επειδή βρέθηκε ιδιαίτερα αυξημένος στον εγκέφαλο ασθενών με νόσο του Alzheimer είναι πιθανό νάχει κάποια σχέση μ' αυτήν την νόσο. Επίσης πιθανολογούνται και άλλες παθήσεις όπως η κατά πλάκας σκλήρυνση ή εγκεφαλιτιδική μυαλγία αλλεργίες και μυκητιάσεις. Εγιναν μελέτες όπου φάνηκε πως πάσχοντες από αυτές τις νόσους καλυτέρευαν πολύ μετά την πολύ προσεκτική εξαγωγή των σφραγισμάτων τους.
2) Ο υδράργυρος από τα οδοντικά αμαλγάματα επηρεάζει αρνητικά τα Τ-λεμφοκύπαρα και επομένως την πολύ σημαντική κυτταρική ανοσία. Αυτό έδειξαν οι μετρήσεις των Τ-λεμφοκυττάρων προ και μετά την εξαγωγή των σφραγισμάτων και η κατοπινή αύξηση ήταν της τάξεως του 30% έως και πολύ περισσότερο. Ίσως τα σφραγίσματα να παίζουν κάποιο ρόλο στην έκλυση αλλεργιών, αυτοάνοσων νόσων ακόμα και λευχαιμίας. Τα οδοντικά αμαλγάματα αρχίζουν να παίρνουν τον κατήφορο των άλλων ουσιών που αφού μεσουρανήσουν για ένα διάστημα μετά απορρίπτεται ο μύθος που από την ανάδειξη των βλαβερών τους συνεπειών. Όμως η απλή εξαγωγή των σφραγισμάτων δεν είναι μια εύκολη λύση. Είναι πολύ επικίνδυνη λόγω της μεγάλης διασποράς του υδράργυρου στον οργανισμό εκείνη την στιγμή της κοπής του μετάλλου. Χρειάζεται λοιπόν να ακολουθηθεί ένα συγκεκριμένο πολύ σχολαστικό πρωτόκολλο εργασίας για την εξαγωγή τους.
Η σημασία της αφαίρεσης των εμφράξεων αμαγάλματος πριν την αντιμετώπιση ασθενών με ομοιοπαθητική
Ο υδράργυρος είναι ένα βαρύ μέταλλο. Υπάρχει σε τρεις στοιχειακές μορφές, στην απλή και σε δύο μορφές ιόντων υδραργύρου. Σχηματίζει ανόργανες και οργανικές ενώσεις που διαφέρουν όσον αφορά στον μεταβολισμό και την τοξικότητα τους.
Οι ενώσεις του υδραργύρου έχουν συγγένεια με τις θειικές ομάδες. Η δέσμευση του υδράργυρου στις πρωτεΐνες των ένζυμων και στις μεμβράνες επηρεάζει την ενζυματική δραστηριότητα και τη λειτουργία των μεμβρανών. Μια τοξική επίδραση στις μεμβράνες μπορεί επίσης να οφείλεται στην οξειδωτική δράση του υδραργύρου. Το κεντρικό νευρικό σύστημα θεωρείται καθοριστικό όργανο μετά την έκθεση στις μεθυλικές οργανικές ενώσεις υδραργύρου και στους ατμούς στοιχειακού υδραργύρου. Τα νεφρά θεωρούνται το καθοριστικό όργανο μετά την έκθεση στις ανόργανες ενώσεις υδραργύρου.
Το συμβατικό οδοντιατρικό αμάλγαμα ή αμάλγαμα αργύρου είναι ένα κράμα στο οποίο ο μεταλλικός υδράργυρος αναμιγνύεται με μια σκόνη, που περιέχει κυρίως άργυρο (περίπου 35%) και κασσίτερο (περίπου 10%), αλλά περιέχει επίσης και μικρότερες ποσότητες χαλκού (1-6%) και ψευδαργύρου (0-2%). Ο υδράργυρος εμπεριέχεται σε αναλογία περίπου 50% κατά βάρος.
Ο υδράργυρος απελευθερώνεται σε σημαντικές ποσότητες από τις εμφράξεις αμαλγάματος. Αυτός εισπνέεται σαν ατμός και απορροφάται στους πνεύμονες. Η πρόσληψη των ατμών υδραργύρου στους πνεύμονες φθάνει περίπου το 80%, ενώ υπάρχει και μια πιθανότητα απορρόφησης του υδραργύρου στον γαστρεντερικό σωλήνα. Ο υδράργυρος που απορροφάται στη στοιχειακή μορφή του, οξειδώνεται ενζυματικά σε δισθενή υδράργυρο στο αίμα και στους διάφορους ιστούς. Στο αίμα αυτή η οξείδωση γίνεται σε λίγα λεπτά σε αυτό το στάδιο, ο στοιχειακός υδράργυρος περνά εύκολα τους βιολογικούς φραγμούς, π.χ. το φραγμό αίματος-εγκεφάλου και το φραγμό του πλακούντα και έτσι διεισδύει σε όλους τους ιστούς.
Πρέπει να τονισθεί ότι η ατομική διακύμανση στην απελευθέρωση και πρόσληψη υδραργύρου από τις εμφράξεις είναι πολύ μεγάλη. Υπάρχει μια ασάφεια στοιχείων για τη μέγιστη έκθεση στον υδράργυρο από τις εμφράξεις, αλλά τα στοιχεία για την απέκκριση στα ούρα και στα κόπρανα δείχνουν ότι υπάρχουν άτομα με πρόσληψη που φθάνει τα 100 pg την ημέρα. Η συχνότητα τόσο υψηλών εκθέσεων μπορεί να συνδέεται με βρουξισμό ή με συνεχές μάσημα τσίχλας.
Σημαντικές ποσότητες υδραργύρου από τις εμφράξεις αμαλγάματος παρακρατούνται στους διάφορους ιστούς, όπως στον εγκέφαλο, τους γεννητικούς αδένες και τα νεφρά. Ένας κανονικός αριθμός εμφράξεων αμαλγάματος, δηλαδή 25-30 επιφάνειες δοντιών, αυξάνουν τη συγκέντρωση υδραργύρου στον εγκέφαλο κατά 10 pg ανά χιλιόγραμμο βάρους. Η αντίστοιχη αύξηση στη συγκέντρωση στα νεφρά είναι περίπου 600-700 pg. Δεν είναι γνωστές οι λεπτομέρειες για τους διάφορους πιθανούς ιστούς - στόχους ή όργανα.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ
20-3-2001. Ασθενής 47 ετών προσέρχεται στο ιατρείο, ζητώντας να γίνει αντικατάσταση των μαύρων σφραγισμάτων του με νέα. Κατά την λήψη του ιστορικού, ο ασθενής αναφέρει ότι βρίσκεται υπό ομοιοθεραπευτική αγωγή από το 1992. Ο ασθενής επιλέγει την ομοιοθεραπευτική τόσο για τα χρόνια προβλήματα υγείας που έχει όσο και για τα οξέα. Παρόλο που ποτέ δεν έγινε τελείως καλά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, επιμένει επί σειρά ετών μιας και έχει εξαντλήσει την κλασσική ιατρική και αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει στα προβλήματα του. Στο ιστορικό του αναφέρει χαρακτηριστικά:
# Ψυχοδιανοητικά: Συνεχή εξάντληση (νοητική και σωματική), αργή αντίληψη, αδυναμία συγκέντρωσης, εξασθενημένη μνήμη, καθυστέρηση απάντησης σε ερωτήσεις, κλειστός, με παραπονεμένο ύφος, έντονη ανησυχία, άγχος, φοβίες, κατάθλιψη, αυτοκτονικές σκέψεις κατά διαστήματα.
# Σωματικά: Δυσκολία στην αναπνοή, διάχυτους πόνους στην κοιλία και στα λαγόνια, αλλεργική προδιάθεση, έλκη στους βλεννογόνους με δύσοσμες εκκρίσεις, συχνές φαρυγγίτιδες.
# Οδοντιατρικά: Σιελόρροια με χαρακτηριστική μεταλλική-ηλεκτρική γεύση, δύσοσμη αναπνοή, μαύρη άλω στους οδοντικούς αυχένες, εντυπώματα των δοντιών στα πλάγια της γλώσσας, χωρίς εικόνα ουλίτιδας ή περιοδοντοπάθειας. Αναδύεται εικόνα Mercury, η οποία ενισχύεται από το οικογενειακό ιστορικό (κατάχρηση υδραργυρικών σκευασμάτων από τον πατέρα).
Ο ασθενής στο παρελθόν είχε πάρει το φάρμακο αυτό χωρίς αποτέλεσμα. Τα σφραγίσματα είναι τέσσερα, στους άνω και κάτω γομφίους, μικρά σε έκταση, καταλαμβάνουν κυρίως τις μασητικές επιφάνειες, αλλά εκτείνονται σε βάθος εντός της οδοντίνης (7ου βαθμού).
Ία υδραργυρικά σφραγίσματα αντικαταστάθηκαν με εμφράξεις ρητίνης σε δύο συνεδρίες στο διάστημα από 20/3/2002 έως 6/4/2002, με όλες τις αναγκαίες προφυλάξεις για τον τροχισμό του υδραργυρικού σφραγίσματος (απομόνωση περιοχής, ισχυρή ειδική περιμετρική αναρρόφηση, μελέτη-μεθοδολογία τροχισμού για αφαίρεση μεγάλων τεμαχίων, συχνές εκπλύσεις). Επίσης, κατά τον ακτινολογικό έλεγχο διαπιστώθηκε οστεολυτική βλάβη σε περιοχή της άνω γνάθου με έντονη οστική αλλοίωση, που άρχιζε να επηρεάζει γειτονικές ρίζες (ακτινογραφίες, πανοραμική). Στην χειρουργική επέμβαση που έγινε στην περιοχή αποκαλύφθηκε οστική βλάβη διαμέτρου 1,5cm χωρίς σαφή αιτιολογία-παθογένεια. To mercury όπως είναι γνωστό, παρουσιάζει παρόμοιες οστικές βλάβες.
Στον ασθενή δόθηκε μια δόση mercury 200CH γιατί ανέφερε επιδείνωση των συμπτωμάτων του μετά την αφαίρεση των σφραγισμάτων του. Ο ασθενής αναφέρει θεαματική βελτίωση σε όλα του τα συμπτώματα που τον έχει εντυπωσιάσει, γιατί όπως προαναφέρθηκε είχε ξαναπάρει mercury χωρίς αποτέλεσμα.
Στις 13/5/2002 επαναλαμβάνεται mercury 1M λόγω επανεμφάνισης κάποιων συμπτωμάτων και ο ασθε νής μέχρι σήμερα παραμένει σε καλή κατάσταση. Ο ίδιος περιγράφει την κατάσταση του ως εξής:
«Εδώ και δέκα χρόνια είμαι συνεπής και ενσυνείδητος ασθενής της ομοιοπαθητικής. Τα πρώτα εννέα χρόνια οι προσπάθειες με πολλά φάρμακα είχαν μικρό και πρόσκαιρο αποτέλεσμα. Σοβαρά συμπτώματα, όπως συνεχής φοβερή εξάντληση, πόνοι, δύσπνοια, έλκη, αλλεργίες, ανύπαρκτη ομοιόσταση, κακή ακοή, ανησυχία., φοβίες, μελαγχολία, αυτοκτονικές σκέψεις, ενοχές, κακή μνήμη και πολλά άλλα με έφεραν κοντά στον θάνατο. Λεν τον φοβόμουν, κρατιόμουν στη ζωή για τα παιδιά μου, αλλά για πόσο; Αφού έβγαλα τελικά τα μαύρα σφραγίσματα από τα δόντια μου, άρχισα να παίρνω mercury και είδα πραγματική βελτίωση. Εξαφανίστηκαν οι πόνοι, θεραπεύτηκαν σχεδόν εντελώς τα ψυχικά μου συμπτώματα, ανέβηκε η ζωτικότητα μου, βελτιώθηκαν πολλά από τα άλλα σωματικά μου συμπτώματα, η μνήμη μου είναι καλύτερη. Από άχρηστος μπορώ και εργάζομαι κανονικά, ανέχομαι τροφές και συνθήκες που πριν δεν μπορούσα και αρχίζω να απολαμβάνω αυτό που μου έλειψε περισσότερο, την αξιοπρέπεια μου».
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η επίδραση του υδράργυρου που απελευθερώνεται από το οδοντιατρικό αμάλγαμα μπορεί, εκτός από την βλαπτική χρόνια επιβαρυντική τοξική δράση, να εμποδίσει την δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων ή να επιβραδύνει την εξέλιξη της θεραπείας.
Μπορεί επίσης να περιπλέξει τα στοιχεία-συμπτώματα για την εκλογή του κατάλληλου φαρμάκου ή να παρουσιάσει ψευδή εικόνα στο ομοιοπαθητικό ιστορικό.
Η διαφορική διάγνωση, το repertorization και οι συνταγογραφήσεις με την σειρά τους μπορεί να επηρεαστούν με αποτέλεσμα την μη καλή ανταπόκριση του ασθενούς. Επιπλέον υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ασθενών (mercury) η οποία παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία στο χειρισμό της λόγω της συνεχόμενης επίδρασης του υδράργυρου του αμαλγάματος. Σαν συνέπεια ιδιαίτερα αυτοί οι ασθενείς παρουσιάζουν εντονότερη και προοδευτικά επιδεινούμενη συμπτωματολογία με επιπλέον μιασματική επιβάρυνση.
Μεγάλη σημασία επίσης έχει και το φαινόμενο της ηλεκτρόλυσης που συμβαίνει με το σάλιο στα σφραγίσματα αμαλγάματος, με συνέπεια να υπάρχει ένας συνεχής ερεθισμός - σαν να έχει κανείς μια μπαταρία στο στόμα του.
Η τοξικότητα του υδράργυρου και η χρόνια αθροιστική του δράση, κινητοποίησαν παγκόσμιους φορείς και οργανώσεις, ώστε να εκδώσουν σχετικές προειδοποιητικές οδηγίες. Πριν ξεκινήσει λοιπόν η θεραπεία πρέπει να ελέγχεται η κατάσταση των δοντιών και του στόματος και να καθορίζεται αν θα πρέπει να γίνει αντικατάσταση των αμαλγαμάτων και με τι είδους υλικά. Υπάρχουν ομοιοπαθητικοί σε άλλες χώρες της Ευρώπης (ιδιαίτερα σε Γαλλία-Γερμανία) και στην Αμερική που δεν ξεκινούν ομοιοπαθητική θεραπεία στους ασθενείς τους πριν αφαιρέσουν τα σφραγίσματα αμαλγάματος. Ακόμα και μετά την αφαίρεση τους είναι δυνατόν να χρειαστεί ειδική ομοιοπαθητική αγωγή για την αναίρεση της επίδρασης τους, πριν αρχίσει η κανονική ιδιοσυστασιακή ομοιοπαθητική αγωγή.
Τέλος αυτή την στιγμή υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα που χρηματοδοτεί και σχετικές έρευνες, ώστε να αποδειχθεί και στον πλέον κακόπιστο η αρνητική επίδραση του υδραργύρου. Οι οργανώσεις αυτές πιέζουν συστηματικά, ώστε να απαγορευθεί επίσημα η χρήση του υδραργυρικού αμαλγάματος.
Της Θεοδώρας Ζήση και Του Αρίσταρχου Τσαμασλίδη
Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 34
Πήγη:http://www.homeopathy.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου