ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ - ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ - ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Άνοιξα το λεξικο των Φυτράκη – Τεγόπουλου να βρω την παρακάτω λέξη:

Έκτρωση = τεχνητή πρόωρη αποβολή του εμβρύου από τη μήτρα, συνώνυμα άμβλωση και –συμπληρώνω- απόξεση.

Πώς να βρεις τα λόγια να μιλήσεις για την έκτρωση; Πώς να βρεις λόγια να μιλήσεις για εκατομμύρια παιδιά που σφάχτηκαν και το αθώο αίμα που χύθηκε και εξακολουθεί να χύνεται στα πλακάκια υπόγειων συνήθως κι απομονωμένων χειρουργείων κάποιων κλινικών ή σε παλαιότερα χρόνια ιδιωτικών ιατρείων; Κι όμως είναι κάτι που οφείλω να κάνω ως ελάχιστο φόρο τιμής απέναντι στα αθώα θύματα ή αν προτιμάτε στην πρώτη ύλη μιας βιομηχανίας αίματος – χρήματος και απαλλαγής από ευθύνες. Άλλωστε ένας από τους λόγους που με το φίλο και συνδιαχειριστή μου το Θανάση προχωρήσαμε μετά το φόρουμ στη δημιουργία της ιστοσελίδας του Ορθοδοξία δεν ήταν μόνο η ύμνηση του Θεού. Βάθια μέσα μας επιθυμούμε να ενημερώθουν οι άνθρωποι για ορισμένα πολύ σοβάρα ζητήματα των οποίων τις πραγματικές πτυχές αγνοούν με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε λάθος επιλογές οι οποίες δε θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο μόνο στην παρούσα ζωή αλλά και κατά την ώρα της Κρίσης από τον Ιησού Χριστό. Και τότε οι πάσης φύσεως δικαιολογίες δε θα γίνονται αποδεκτές.

Ποτέ δε θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει με καλό μάτι την έκτρωση, ακόμη κι όταν ως μικρό παιδί δεν πολυκαταλάβαινα κάποια πράγματα. Βέβαια εκείνα τα χρόνια (μέσα του 80’) οι εκτρώσεις ήταν πολύ λιγότερες από ότι σήμερα. Τα επίσημα στοιχεία μιλούν για 150.000 εκτρώσεις το χρόνο στην Ελλάδα ενώ τα ανεπίσημα για 300.000, σε παγκόσμια δε κλίμακα αγγίζουν τα 500.000.000! Κι όμως για αυτές τις 150.000-300.000 δε μιλά κανείς. Ακούμε για τα τροχαία του Σαββατοκύριακου, αλλά τα παιδάκια που σφάζονται δίχως την παραμικρή δυνατότητα να υπερασπιστούν τη ζωή τους σε μια μάχη άνιση δεν ακούγεται το παραμικρό κιχ. Ομερτά! Μια ολόκληρη π.χ. Πάτρα εξαφανίζεται κάθε χρόνο αλλά ούτε ένας δεν ενδιαφέρεται.



Ποιος να μιλήσει;



Πώς όμως να γίνει συζήτηση; Όταν ο μόνος που θίγεται από την ιστορία αυτή δεν είναι στη ζωή για να μιλήσει; Η βιομηχανία αίματος που σας έλεγα πιο πάνω. Ποιος να ξεκινήσει την κουβέντα; Οι κλινικές; Γιατί να το κάνουν; Με τα υπόγεια γεμάτα από φυγόπονες «μητέρες» γεμίζουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί με εύκολο χρήμα δίχως τα πολλά λειτουργικά έξοδα. Τι τους ενδιαφέρει; Κέρδος να έχει η επιχείρηση, λεφτά να μπαίνουν στο ταμείο και όλα τα άλλα ας πάνε περίπατο. Θα σου πουν ότι κι ο Πιλάτος «νίπτω τας χείρας μου», οι «μητέρες» άλλωστε αποφασίζουν, άρα το κρίμα στο λαιμό τους. Δυστυχώς όμως για αυτούς όταν λογοδοτήσουν στο Θεό θα είναι πλέον αργά.

Να μιλήσει μήπως ο κατ’ευφημισμόν «γιατρός» και μάλιστα –τι τραγική ειρωνεία- μαιευτήρας; Ο οποίος είναι και ο μόνος σίγουρος που πραγματικά ξέρει τι κάνει όταν υποβάλλεται μια γυναίκα σε έκτρωση. Ε και; Το μόνο που τον ενδιαφέρει από όσα γνωρίζει είναι ότι κάθε έκτρωση και € 500,00. Κι όπως λένε, το θέμα είναι να μην αμαρτήσεις μια φορά, μετά το ξανακάνεις πιο εύκολα μέχρι που γίνεσαι τελείως αναίσθητος. Έπειτα πως θα γεμίσουν τα ξενοδοχεία τα Σαββατοκύριακα και θα κινηθεί το χρήμα; Γνωρίζω περίπτωση εγκύου που η ιατρός στην 6η εβδομάδα κύησης βλέποντας ότι αμφιταλαντευόταν να κρατήσει το παιδί, της είπε ότι το έμβρυο είχε πρόβλημα! Και πως το διαπίστωσε όταν η πρώτη σοβαρή εξέταση, η αυχενική διαφάνεια γίνεται αργότερα; Σε ένα παιδάκι ενός εκατοστού που πρόλαβε και διεπίστωσε το πρόβλημα; Μάλλον διέγνωσε τη ροπή της μάνας προς την έκτρωση και έδωσε την τελική ώθηση. Αλλά μιας και είπα περί αυχενικής διαφάνειας, γιατί αυτή η πρεμούρα που λέμε να γίνει οπωσδήποτε μέχρι να κλείσει ο 3ος μήνας; Μα για να μπορείς να σφάξεις με ασφάλεια το παιδί σου αν σου πουν ότι έχει πρόβλημα! Ένας που θα κρατήσει το παιδί ούτως ή άλλως, γιατί να κάνει την εξέταση; Δεν υπάρχει πια προσευχή σε μια λυπηρή διάγνωση εξέτασης, αντικατεστάθη από τη σφαγή και τον κρανυοθραύστη ή άλλες πραγματικά σατανικές μεθόδους βασανιστικού θανάτου ανθρωπίνου όντος. Ούτε διάθεση αυτοθυσίας για ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα, υπάρχει ένα είδος delete που εξαφανίζει το πρόβλημα.

Να ρωτήσω όμως εγώ εσένα «γιατρέ», όταν κάποτε στα 25-30 σου χρόνια σπούδαζες και έπειτα ορκιζόσουν, αυτό οραματιζόσουν ότι θα προσφέρεις στην κοινωνία και στο συνάθρωπο; Να τον κομματιάζεις; Να τον ακρωτηριάζεις; Να τους σπας το κεφάλι με τον κρανυοθραύστη; Να του ρουφάς τα μέλη του σώματός του και να τα πετάς σε ένα τραπέζι; Ετσί υπηρετείς κι αντιλαμβάνεσαι την υγεία; Όταν ξεγέννησες τη γυναίκα σου δεν έβλεπες μπροστά σου τα παιδιά που κατακρεουργούσες παλαιότερα; Ή μήπως έχεις σκοτώσει και τα δικά σου παιδιά; Δε θα εκπλαγώ. Κι αν πάλι είσαι γυναίκα γιατρός πώς μπορείς και κάνεις εκτρώσεις; Το μητρικό σου ένστικτο το σκότωσες κι αυτό; Εσένα όμως για να μπορείς τώρα εσύ να σφάζεις αθώες ψυχούλες σε άφησαν γεννηθείς... Ο Θεός επέτρεψε να έρθεις στον κόσμο κι εσύ με τον τρόπο αυτό να υποθέσω πως τον ευχαριστείς; Ο Θεός αγαπητέ «γιατρέ» είτε άνδρας είσαι είτε γυναίκα δεν επέτρεψε να γίνεις αυτό που σπούδασες για να τα αρπάζεις με το ένα χέρι και να εξολοθρεύεις νήπια με το άλλο. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και κάποιοι γιατροί που δεν ξέχασαν την αποστολή τους και αρνούνται να βάψουν τα χέρια τους με αίμα. Αρνούνται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με το αίμα άλλων παιδιών.

Να ρωτήσω και τη «μητέρα»; Αλήθεια τι θα έλεγες αν η δική σου μάνα σε πέταγε έξω από τη μήτρα της όταν ακόμη ήσουν μέσα της αδύναμη, τρεφόμενη από τον ομφάλιο λώρο και κατέληγες σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών; Θα σου άρεσε; Το κάνεις όμως. Ξεχνάς τα λόγια του Ιησού που λέει:

Κατά Ματθαίον Ζ Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς·

Γίνομαι γυναίκα δε σημαίνει κάνω έρωτα διακρινόμενη για τις επιδόσεις μου, βάφομαι, κουνιέμαι και γενικά είμαι ανεξάρτητη στα δικαιώματα. Γίνομαι γυναίκα σημαίνει ότι στέκομαι στο ύψος μου. Κρατώ το παιδί μου, το μεγαλώνω και το προσφέρω άξιο άνθρωπο στο Θεό και την κοινωνία. Διορθώνω το αμάρτημα της προγαμιαίας σχέσης –γιατί συνήθως τέτοιες σχέσεις μαζί με σχέσεις μοιχείας οδηγούν σε εκτρώσεις- αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου. Προσπαθώ να μοιάσω στην Παναγία που άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου, όχι στο διάβολο που κάνει ότι μπορεί για να τις κλείσει. Γιατί δηλαδή δε λαμβάνουμε ως γυναικεία πρότυπα την Παναγία ή την αγία Παρασκευή; Μικρές κοπέλες ήταν κι αυτές.

Να ρωτήσω όμως και τον «πατέρα»; Ωραίος πατέρας και μόνο που το λέω είναι βλασφημία απέναντι στο Θεό γιατί και Αυτός Πατέρας είναι. Βέβαια κι Αυτός το παιδί του θυσίασε πάνω στο Σταυρό αλλά με μία διαφορά. Το έπραξε για να σώσει εμάς. Εσείς γιατί θυσιάσατε τα παιδιά σας; Μάλλον για να σώσετε τη βολή σας και τα ανέμελα ή με λίγη παραλλαγή γραμμάτων άμυαλα χρόνια σας. Αντριλίκι δεν είναι να πηγαίνω με γυναίκες και να κάνω διάφορα με φίλους. Άνδρας σημαίνει πατώ στα πόδια μου, σηκώνω το βάρος, ανταποκρίνομαι και πατάω γκάζι στις δυσκολίες όχι στο αμάξι του μπαμπά μου και ναι γίνομαι πατέρας. Μην μπερδεύετε το ανεύθυνος κι επιπόλαιος γλετζές με το άνδρας. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Τι να πει όμως κανείς όταν περά από τη συνενοχή έχουμε περιπτώσεις όπου είτε η μητέρα είτε ο πατέρας ήταν ανένδοτη/ος στο θέμα της έκτρωσης ενώ το έτερο μέλος ήθελε να γεννηθεί το παιδί; Αλίμονο στον πατέρα εκείνο που πίεσε μια μάνα παρά τη θέλησή της να σκοτώσει το παιδί της γιατί απλά δε γούσταρε υποχρεώσεις. Κι αλιμόνο σε εκείνη τη «μητέρα» που με το φεμινιστικό σύνθημα «έχουμε δικαίωμα να εξουσιάζουμε το σώμα μας» ξεγράφουν τον πατέρα και επεμβαίνουν να εξουσιάσουν και άλλο σώμα, ξενό από το δικό τους καταδικάζοντάς το σε θάνατο.



Οι διάφορες δικαιολογίες



Έχουμε ακούσει διάφορες δικαιολογίες για μια έκτρωση:



Το έριξα γιατί δεν μπορούσα να το συντηρήσω. Και τότε άνθρωπε –όπως θα έλεγε και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος- γιατί το έκανες; Με το ίδιο σκεπτικό αν ένας πατέρας αύριο χάσει τη δουλειά του και δεν μπορεί να συντηρήσει τα π.χ. 3 παιδιά του, να πάει να τα ρίξει στο γκρεμό! Το ίδιο δεν είναι; Έχει όμως μια διαφορά, αυτός θα διαπομπευτεί από άπαντες και θα καταλήξει στη φυλακή αν δεν τον λιντσάρουν, εσύ αντίθετα που σκότωσες το παιδί σου, το οποίο δεν μπορούσε από πουθενά να διαφύγει, δεν είχε καμιά ελπίδα σωτηρίας, όχι φυλακή δεν πήγες αλλά κανείς δε σε δίκασε.


Το παιδί είχε πρόβλημα. Σοβαρά άνθρωπε; Και εσύ ποιος είσαι που αποφασίζεις να το θανατώσεις; Το κάνεις για το καλό του ή για να μη παιδεύεσαι εσύ; Αν είναι θέλημα Θεού, ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να πας ενάντια; Γνώρισα κάποτε ένα ζευγάρι που δεν έριξε το παιδί όπως το περιβάλλον του τους πρέτρεπε αλλά το κράτησαν. Μολονότι είχαν και άλλα υγιή παιδιά όταν το παιδί αυτό πέθανε μετά από χρόνια, οι γονείς του σκοτείνιασαν, έχασαν έλεγαν τη χαρά της ζωής τους. Δε λέω κάτι άλλο, απλά υποκλίνομαι στο χριστιανικό μεγαλείο τους.


Συγχωρείστε μου το έντονο ύφος αλλά κάποιος πρέπει να μιλήσει εκ μέρους των σφαγιασθέντων νηπιών. Κάποιος πρέπει να εκφράσει με τη δική του φωνή τη σιωπηλή κραυγή τους, το παράπονό τους. Τι σας έκαναν και τα σφάξατε; Σε τι σας πείραξαν;



Κάποιοι λένε ότι στα πρώιμα στάδια κύησης δεν έχουμε ακόμη άνθρωπο (!) και άλλα παρόμοια. Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι ζωή έχουμε από τη σύλληψη ακόμη.



Όταν η Παναγιά μας συνέλαβε το Χριστό μας, ο Κύριος μας τι ήταν στην κοιλιά της όσον αφορά την ανθρώπινη φύση Του; Μάζα κυττάρων; Είναι ποτέ δυνατόν;



Από πότε το καλύτερο δημιούργημα του Θεού, το κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσιν είναι στην αρχή κάτι δεν ξέρουμε τι και μετά άνθρωπος;



Λέει άλλωστε ο ψαλμωδός:



Ψαλμός 21 11 επί σε επερρίφην εκ μήτρας, εκ κοιλίας μητρός μου Θεός μου εί σύ·

Ψαλμός 70 6 επί σε επεστηρίχθην από γαστρός, εκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εί σκεπαστής·

Αλλά και ο προφήτης Ησαΐας:

Κεφ 44 24 Ούτω λέγει Κύριος ο λυτρούμενός σε και ο πλάσσων σε εκ κοιλίας·

Κεφ 49 1 εκ κοιλίας μητρός μου εκάλεσε το όνομά μου

Αυτά λέει η Αγία Γραφή, που είναι ο λόγος του Θεού. Σκεφθείτε λοιπόν καλά πριν τα απορρίψετε. Απορρίπτετε τον Θεό.

Αλλά και επιστημονικά έδωσε ο Θεός ώστε να αποδειχθεί η θέση της Εκκλησίας από επιστήμονες. Αλλά για αυτούς που δε δέχονται το παραπάνω, να μας πουν πότε η άμορφη μάζα κυττάρων που βέβαια έχει από τις πρώτες εβδομάδες εγκέφαλο, καρδιά κλπ αλλά κατά τα άλλα άμορφη μάζα κυττάρων μετατρέπεται σε άνθρωπο και αποκτά ψυχή; Επειδή μπορεί να έχει 2 εκατοστά μήκος δε σημαίνει ότι δεν είναι άνθρωπος. Για να φτάσεις π.χ. το 1.70 θα πρέπει να περάσεις από το 0.02 πρώτα. Δείτε λοιπόν μια φωτογραφία κατακομματιασμένου εμβρύου κυήσεως 8 εβδομάδων:



Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, με τα ματάκια του, τα χεράκια του με ορθάνοιχτες παλάμες προφανώς από τον τρόμο, τα ποδαράκια του, σχηματισμένο θώρακα που αγαπούσε πολύ τη μαμά του αλλά αυτή είχε άλλη γνώμη, κατέληξε όπως βλέπετε στη φωτογραφία.

Ας δούμε όμως δύο ακόμη φωτογραφίες για όσους εξακολουθούν να θεωρούν το έμβρυο όχι ανθρώπινη ύπαρξη με ψυχή άλλα σύμπλεγμα ιστών. Κρατείστε την ανάσα σας:





Στην πρώτη φωτογραφία ένα αγοράκι διαμελισμένο και μόνο ο ομφάλιος λώρος θυμίζει ότι λίγη ώρα πριν το παιδί αυτό τρεφόταν από τη δολοφόνο του. Τα χεράκια του και το κεφαλάκι του αποκόπηκαν βίαια. Δος μου Θεέ με να καταλάβω πως υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν έτσι τα παιδιά τους και ιατροί υπηρέτες της υγείας που εκτελούν εν ψυχρώ. Κοιτάξτε αυτά τα παιδάκια, εγώ προσωπικά αισθάνομαι ενοχές που δεν μπόρεσα να τα σώσω, να κάνω κάτι για αυτά. Υπάρχουν άνθρωποι που σεβόμενοι τόσο τη δημιουργία του Θεού ακόμη και το μηρμυγκάκι θα το βάλουν έξω αντί να το σκοτώσουν και υπάρχουν και άλλοι που...τι άλλο να πω...μιλούν τα παιδιά.



Υπάρχει όμως κι η κάτωθι συγκλονιστική μαρτυρία του γυναικολόγου Στόγιαν Αδάσεβιτς:



ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Πότε έπαύσατε να κάνετε εκτρώσεις;



ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Αυτό πού θα σας διηγηθώ τώρα, είναι όχληρόν και πάρα πολύ έπίπονον, αλλά δεν είναι δυνατόν να ώραιοποιούμεν κάτι, το οποίον άφ' εαυτού είναι φρικτόν. Προς θλίψιν και δυστυχίαν μου το 1988 έκανα την άμβλωσιν εις μίαν προχωρημένην εγκυμοσύνην των 4,5 μηνών. Κατά την διάρκειαν αυτής της έγχειρήσεως, της οποίας τάς λεπτομέρειας δεν ημπορώ να περιγράψω άνευ ταραχής, φρικιών άνεκάλυψα τον φονέα εντός μου. Μία έγχείρησις, η οποία έπρεπε να είναι μία πράξις ρουτίνας, μετετράπη εις ένα πραγματικόν έφιάλτην. Με την πρώτην κίνησιν του θλάστου έβγαλα το χεράκι και το έρριξα επάνω εις το τραπέζι των εργαλείων. Ιδού — το νεύρον του χεριού έπεσεν εις την άκρην της κομπρέσσας βρεγμένης με το ιώδιον. Το ιώδιον ερέθισε το νεύρον και το μικρούλικον χεράκι άρχισε να συσπάται. Με την επόμενην κίνησιν έβγαλα το πόδι. Και συνέβη το ιδιον — τώρα έτρεμε και εσυσπάτο το πόδι. Κάτι όμοιον δεν μου είχε συμβή ποτέ πριν. Ύστερον προσεπάθησα με τον θλάστην να συλλάβω και την καρδίαν, η οποία ακόμη εκτύπα και υπό τον θλάστην έκανε σπασμούς ολοέν και άργότερον... και άργότερον και επί τέλους έπαυσε.



Τότε εσυνειδητοποίησα ότι έπραξα φόνον, ότι έθανάτωσα τον άνθρωπον. Η γυναίκα αιμορραγεί πολύ, η ζωή της έκινδύνευε. Προσηυχήθην: «Κύριε, βοήθησε με να σώσω αυτήν την γυναίκα και τιμώρησε εμένα!». Έκτοτε ποτέ μου δεν επανέλαβα όμοίαν πράξιν. Έτυχε η νέα μου γνώσις να συμπίπτη με την αποψιν της Εκκλησίας —ότι το έμβρυον είναι ζωντανόν ήδη από την σύλληψίν του, δηλαδή από την στιγμήν της γονιμοποιήσεως του ωαρίου.



Η ενδομήτριος παιδοκτονία είναι πολύ μεγαλυτέρα και βαρυτέρα αμαρτία από τον απλούν φόνον, επειδή το έμβρυον εντός της μήτρας είναι άδύναμον να άμυνθή, ενώ δεν πταίει δια τίποτε· μόνον εκείνο είναι άνευ του προσωπικού πταίσματος εις όλον το άνθρώπινον γένος, διότι δεν έγεννήθη καν.



Αυτά απαντά ο Δάσεβιτς με τις 62.000 (!) εκτρώσεις στο ενεργητικό του.



Δανείζομαι τα λόγια του φίλου μου και μέλους μας του Κώστα του Ρόκα από το δικό του αδερφό με το δικό μας ιστοτόπο (http://us.geocities.com/kostasrokas/index.html):



Πολλοί βέβαια θα σπεύσουν να υποστηρίξουν, πως όλα αυτά είναι ανόητες ηθικολογίες, διότι στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν πρόκειται για άνθρωπο αλλά για ένα έμβρυο, το οποίο δεν είναι βιώσιμο!!! Δηλαδή ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος δεν είναι προς το παρών σε θέση να επιβιώσει έξω από τη μήτρα της μητέρας του, για αρκετούς ανθρώπους που θέλουν να λέγονται, να δείχνουν, να συμπεριφέρονται και (κυρίως) να πληρώνονται σαν επιστήμονες ,δεν είναι ζωντανός άνθρωπος, ούτε έχει ψυχή! Όταν όμως κάποια γυναίκα φέρει στον κόσμο πρόωρα το παιδί της, είτε στους έξι, είτε στους επτά, είτε στους οκτώ μήνες της εγκυμοσύνης της, οι ίδιοι «επιστήμονες» θα είναι που θα σπεύσουν να το ονομάσουν ζωντανό άνθρωπο, ο οποίος όμως και αυτός δεν θα μπορεί να επιβιώσει έξω από τη μήτρα της μητέρας του και για το λόγο αυτό, θα του προσφέρουν απλόχερα (και με το αζημίωτο φυσικά), την προστασία της θερμοκοιτίδας . Αυτός , σύμφωνα με τις «πολιτισμένες» αντιλήψεις τους, θα είναι άνθρωπος με ψυχή, θα είναι άνθρωπος άξιος να ζήσει!!!

Όμως το έγκλημα αυτό δε βαραίνει μόνο τους «επιστήμονες», αλλά και όλους εμάς που ακολουθούμε , που παροτρύνουμε και που δεν αντιδρούμε, στην τακτική και τις ραδιουργίες του διαβόλου και των ανθρώπων του.

Εν τω μεταξύ τα επιστημονικά στοιχεία που θα παραθέσουμε παρακάτω, καταδεικνύουν τη ραγδαία ανάπτυξη που παρουσιάζει το παιδί, από τις πρώτες κιόλας ώρες (!) μετά τη σύλληψή του, στέλνοντας έτσι ένα σαφέστατο μήνυμα σε όλους μας, ότι δηλαδή η πορεία της ζωής του ανθρώπου είναι ενιαία, έχοντας για αφετηρία τη στιγμή της σύλληψης και όχι αυτή του τοκετού.

Σύμφωνα λοιπόν με τα επιστημονικά συμπεράσματα, μόλις έξι ώρες μετά τη σύλληψή του, το παιδί αρχίζει να πολλαπλασιάζεται ιλιγγιωδώς και να διαφοροποιείται από τους γονείς του. Τέσσερις ημέρες μετά, μαζί με τα έξι εκατομμύρια γονίδιά του και αφού έχει περάσει μέσα από τις σάλπιγγες, έρχεται η στιγμή που θα εγκατασταθεί στη μήτρα .

Τη δεύτερη εβδομάδα έχει ήδη πολλαπλασιαστεί σε πάνω από οκτώ χιλιάδες κύτταρα . Τότε είναι που σχηματίζεται ο ομφάλιος λώρος και ο πλακούντας (ένα προσωρινό όργανο που παρεμβάλλεται μεταξύ του παιδιού και της μητέρας και ρυθμίζει τη θρέψη του, εξασφαλίζοντάς του παράλληλα και το οξυγόνο). Παρότι όμως τρέφεται και θερμαίνεται από τη μητέρα του, δεν έχουν το ίδιο αίμα . Μάλιστα η μητέρα αγνοεί ακόμα την ύπαρξή του, αφού περιμένει σε λίγες ημέρες την έμμηνο ροή της .

Την τρίτη εβδομάδα σχηματίζονται η σπονδυλική στήλη , το κεφάλι, οι πνεύμονες, το στομάχι, το έντερο και τα νεφρά του. Το συκώτι του είναι σε θέση να παράγει το αίμα του. Από τη δέκατη όγδοη ημέρα η μικρή καρδιά του αρχίζει να χτυπά!!!

Την τέταρτη εβδομάδα, συμπληρώνοντας τον πρώτο μήνα της ζωής του, οι κτύποι της καρδιάς του συγχρονίζονται με αυτούς της μητέρας του. Οι γάμπες του είναι σα μικρές φτερούγες και τα χέρια του έχουν σχηματιστεί. Είναι συνήθως η εβδομάδα που η μητέρα του θα αρχίσει να υποψιάζεται ότι υπάρχει, καθώς η περίοδός της καθυστερεί αισθητά.

Την πέμπτη εβδομάδα ξεχωρίζουν το κεφάλι, ο θώρακας και η κοιλιά του και παράλληλα σχηματίζονται τα μάτια του με τον αμφιβληστροειδή, το φακό και τα βλέφαρα. Ξεπροβάλλουν τα αυτιά και η μύτη του, ενώ στον εγκέφαλό του πρωτοεμφανίζεται η καταβολή του κέντρου του λόγου! Μπορεί μάλιστα να καταγραφεί ακόμα και το ηλεκτροκαρδιογράφημά του!

Την έκτη εβδομάδα διακρίνονται τα δάκτυλα στα χέρια και τα πόδια του. Στο τέλος της εβδομάδας είναι δυνατό να καταγραφούν τα εγκεφαλικά του κύματα, σε έναν κανονικό ηλεκτροεγκεφαλογράφο! Κι ωστόσο κάποιοι λένε πως ακόμα δεν έχει ψυχή...

Την έβδομη εβδομάδα ο εγκέφαλός του είναι τέλειος. Μπορεί να αισθανθεί και να αντιδρά σύμφωνα με τα ερεθίσματα . Ανοίγουν τα χείλη του, μπορεί να θηλάζει και να καταπίνει. Τα δάκτυλά του μακραίνουν και τα δακτυλικά του αποτυπώματα παίρνουν τη μορφή που θα έχουν σε όλη του τη ζωή. Μπορεί εύκολα να πιάσει ένα μικρό αντικείμενο!

Την όγδοη εβδομάδα , δηλαδή στους δύο μήνες, όλα τα όργανά του έχουν σχηματιστεί! Τώρα πια δεν θα δημιουργηθούν άλλα! Συνεχώς θα μεγαλώνει και οι λειτουργίες του θα τελειοποιούνται .

Την ένατη και τη δέκατη εβδομάδα λειτουργούν όλα του τα όργανα : Mύες και νεύρα συγχρονίζονται , κινεί χέρια και πόδια, πιπιλίζει το δάκτυλο. Αναπηδά και κολυμπάει στο ζεστό αμνιακό υγρό (νερό με διάφορους ηλεκτρολύτες σε θερμοκρασία σώματος, που προστατεύει το παιδί από τις απότομες κινήσεις και τους κραδασμούς του σώματος της μητέρας). Αν το τρυπούν αισθάνεται πόνο, ακούει τους ήχους και θυμάται τους χτύπους της καρδιάς της μητέρας του.

Την ενδέκατη και τη δωδέκατη εβδομάδα, στους τρεις μήνες δηλαδή της ζωής του, η ομοιότητα που έχει πλέον με τους γονείς του στα χαρακτηριστικά και στα φερσίματα, είναι φανερή. Του φυτρώνουν τα μαλλιά και τα νύχια . Ξυπνάει, όταν η μητέρα του ξυπνάει, κοιμάται, όταν αυτή κοιμάται, είναι ήρεμο, όταν αυτή είναι ήρεμη. Όλες οι ψυχικές και εγκεφαλικές της μεταβολές, όπως επίσης και κάθε ουσία που χρησιμοποιεί, το επηρεάζουν. Όταν η μητέρα του ανησυχεί για εκείνο, το αισθάνεται. Αισθάνεται επίσης όταν αυτή καταλαμβάνεται από το αίσθημα της αγωνίας και ακόμη την καταλαβαίνει, όταν καμιά φορά εκείνη πάσχει από ιλίγγους, πονοκεφάλους, εμετούς, ναυτίες.

Μετά από όλα αυτά (και αφού επισημάνουμε το γεγονός ότι οι περισσότερες εκτρώσεις, γίνονται μετά τον πρώτο μήνα της εγκυμοσύνης , έως και τη συμπλήρωση του τρίτου), πιστεύουμε ότι θα ήταν περιττό να αναφέρουμε κάτι περισσότερο, αφού τα παραπάνω επιστημονικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας , πως κάθε φορά που έχουμε τη σύλληψη ενός παιδιού, έχουμε ταυτόχρονα και τον ερχομό σε αυτόν τον κόσμο, ενός ακόμα ανθρώπου με ψυχή, ο οποίος αναπτύσσεται και θα αναπτύσσεται για αρκετά ακόμη χρόνια, εάν φυσικά το επιτρέψει η μητέρα του.

Αν όμως η μητέρα του έχει διαφορετική άποψη, τι γίνεται τότε; Είναι πραγματικά ΦΡΙΚΤΟ, αλλά αξίζει να το αναλύσουμε , μήπως και βγει κάτι καλό για τα χιλιάδες υποψήφια θύματα, αλλά και για τις χιλιάδες υποψήφιες «Μήδειες».

Αυτά αναφέρει ο Κώστας στο site του.



Διαβάστε όμως και στο Σύλλογο του αγέννητου παιδιού το αν το παιδί αισθάνεται τον πόνο. Στο ίδιο site διαβάστε τις συγκλονιστικές μαρτυρίες, το που καταλήγουν τα έμβρυα, τις μετέπειτα ψυχοσωματικές συνέπειες μιας έκτρωσης τόσο στη γυναίκα όσο και στα επόμενα παιδιά. Πραγματικά οι άνθρωποι έχουν κανεί εκπληκτική δουλειά και αξίζει να τουλάχιστον να τη διαβάσετε.



Τις προάλλες γέννησε η γυναίκα μου το πρώτο μας παιδί. Το κοιτούσα, το κρατούσα στα χέρια μου και ευχαριστούσα το Θεό που μου εμπιστεύτηκε να μεγαλώσω ένα παιδί του. Το δικό μου το παιδί ευδόκησε να γεννηθεί, οι γονείς του έκαναν ότι μπορούσαν και δεν μπορούσαν για να γεννηθεί κι αυτό και άλλα αν θέλει ο Θεός. Σκεπτόμουν όμως κι αυτά τα παιδιά που την ώρα που το δικό μου έβγαινε στο φως, εκείνα συνθλίβονταν. Την ώρα που το δικό μου έκλαιγε για πρώτη φορά εκείνα έβγαζαν τη γνωστή και αποδεδειγμένη κραυγή της σιωπής λίγο πριν ο απορροφητήρας τους ξεκολλήσει τα μέλη. Γράφω αυτές τις γραμμές και αισθάνομαι τόσο άσχημα μολόνοτι ο Θεός με προστάτευσε από τέτοιες καταστάσεις και με έκανε ανέκαθεν να λατρεύω την ιδέα της πατρότητας.



Ένας φίλος σε κάποια κουβέντα μας με ρωτούσε σχετικά με το θέμα. Το έφερνε σιγά σιγά, να μου πει για ένα δικό του παιδί που έμεινε αγέννητο και για το οποίο αυτός έκανε τότε ότι μπορούσε για να μη χαθεί έτσι άδικα. Ξέρω ότι εν πολλοίς τον πίκρανα με την άποψή μου, πολλοί άλλωστε με αποκαλούν σκληρό. Όταν όμως είσαι νέος άνθρωπος και έχεις μεγαλώσει μέσα στα νοσοκομεία παλεύοντας για να σώσεις τη ζωή σου και έχεις γονείς να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μη νικηθούν από την επάρατο τα παιδιά τους, τότε ναι, γίνεσαι σκληρός κάποιες φορές και παρακαλάς το Θεό για αυτή την ιδιότυπη σκληρότητα ο Θεός να σε συγχωρήσει.



Μετά με ρώτησε ο φίλος εάν τα παιδιά που χάνονται στις εκτρώσεις σώζονται αναφέροντάς το παρακάτω:

ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ

Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, για τι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι ή ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως. Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά. Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί. Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»! Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα

- Γέροντα, μπορεί να γίνει κάτι, ώστε να αρθεί ο νόμος για τις εκτρώσεις;

Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθεί ή Πολιτεία, ή Εκκλησία κλπ., ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχει ή υπογεννητικότητα. Οι Ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει ή γυναίκα που κάνει έκτρωση. Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.

'Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά, γι' αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί (σ. 76—78).

Του απάντησα ότι εγώ δεν είμαι ο Θεός αλλά με το μικρό μυαλό μου δεν μπορώ να σκεφτώ ενδεχόμενο να σωθούν οι γονείς και να μην σωθεί το παιδί. Είναι σαν να δικάζεται ένας αιμοσταγής φονιάς και το δικαστήριο να τον αθωώνει καταδικάζοντας το νεκρό αθώο θύμα.



Έπειτα ο Θεός είναι και Πατέρας και αυτός δεν καταδικάζει τα παιδιά Του σε απώλεια όπως κάποιοι σαρκικοί γονείς. Με όλη τη δυναμή της ψυχής μου πιστεύω και προσεύχομαι τα αθώα αυτά παιδιά που χάνονται πριν δουν το φως της ημέρας για τη σκληρότητα της μάνας που τα σκότωσε και την αδιαφορία του όποιου πατέρα, η αγκαλιά του Θεού να τα ζεστάνει απλόχερα. Έτσι και αυτά βρισκόμενα κοντά Του όντας αθώα και άκακα να μπορούν να μεσιτεύσουν στον Κύριο ώστε κι οι γονείς τους να συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά έπραξαν και να μετανοήσουν όσο υπάρχει καιρός. Πώς μπορεί παιδάκια όπως αυτά της φωτογραφίας να έχασαν τη σωτηρία; Δεν είναι δυνατόν. Πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά παίζουν στην αυλή του Θεού με τους αγγέλους.



Δυστυχώς όμως δε διαθέτω την ίδια αισιοδοξία και για τους αμετανόητους γονείς. Σε κάποιο βιβλίο διάβασα την ιστορία μιας σύγχρονης μοναχής νέας σε ηλικία. Αυτή η γυναίκα λοιπόν ξεπέρασε όλες τις άλλες αδερφές στη νηστεία, την προσευχή, την ταπείνωση και σε όλες τις γενικά τις αρετές και τα στάδια ξεχώρισε. Κάποια στιγμή μολονότι νέα κοιμήθηκε. Η ηγουμένη αναρωτιόταν τι να απέγινε η μοναχή αυτή, σε τι δόξα άραγε να βρίσκεται έχοντας δεδομένη τη σωτηρία της. Τότε της παρουσιάστηκε και της είπε ότι τελικά κολάστηκε. Η ηγουμένη απόρησε και έφριξε διότι σκέφτηκε πως αν αυτή η μοναχή που σε όλα διέπρεψε κολάστηκε, τότε τι περιμένει τις υπόλοιπες; Τότε η κολασμένη μοναχή της απεκάλυψε ότι πριν γίνει μοναχή είχε γνωρίσει ένα νέο ο οποίος την παρέσυρε και την άφησε έγκυο. Αυτή δεν κράτησε το παιδί. Έκτοτε μετανόησε, έγινε μοναχή και προσπάθησε με το βίο της να σβήσει το αμάρτημά της αυτό. Από ντροπή όμως που της έβαζε ο διάβολος ουδέποτε το εξομολογήθηκε. Η αμαρτία λοιπόν δε σβήστηκε και τελικά το υπόδειγμα γυναίκας μοναχής απωλέσθη. Αυτό ας το λάβετε σοβαρά υπ’οψιν όλες οι γυναίκες που διαπράξατε αυτό το φρικτό έγκλημα. Ο Θεός παραχωρεί ορισμένες αποκαλύψεις ώστε να συνετίζονται οι άνθρωποι.



Τελειώνοντας ζητώ ξανά να με συγχωρήσουν όσοι με βρήκαν αρκετά σκληρό. Δεν έχω διάθεση να καταδικάσω. Μισώ την πράξη, απεχθάνομαι το γεγονός. Όχι όμως τους ανθρώπους. Ειλικρινά εύχομαι την αφύπνιση όλων αυτών των ανθρώπων. Τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής, μη τα σκοτώνετε. Όταν λοιπόν θες να αφυπνίσεις κάποιον που βρίσκεται σε βαθύ λήθαργο οφείλεις να του δώσεις ένα γερό και ηχηρό χαστούκι. Κι όταν πια ξυπνήσει, καταλάβει που βρίσκεται και επιχειρήσει να σηκωθεί τότε πρώτος θα του αρπάξεις το χέρι ώστε με δύναμη να τον τραβήξεις επάνω.



Θέλω όμως να πω και κάτι ακόμη. Γνώρισα περιπτώσεις γυναικών που είχαν κάνει έκτρωση αλλά και ανδρών που υπήρξαν συνεργοί και αργότερα είδαν τι πραγματικά είχαν πράξει. Μετανόησαν, έχυσαν δάκρυα, προσευχήθηκαν και προσεύχονται καθημερινά για την ψυχή του παιδιού που δεν αντίκρυσαν ποτέ, ούτε καν νεκρό και διαμελισμένο. Είδα μετάνοια γνήσια, αγνή, αληθινή. Θαύμασα τη μεταστροφή και την αλλαγή αυτών των ανθρώπων. Κι εδώ χρειάζεται η Εκκλησία να αγκαλιάσει τα άτομα αυτά και το λέω αυτό διότι δυστυχώς υπάρχουν περιπτώσεις ιερέων οι οποίοι βλέπουν τη συντετριμμένη μάνα και το συντετριμμένο πατέρα να έρχονται να εξομολογηθούν και τους αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη σκληρότητα. Δε λέω να τους χαϊδέψουν τα αυτιά ούτε κάνω τον πνευματικό αλλά άλλο η αυστηρότητα και άλλο η σκληρότητα. Όταν έρθει κάποιος μετανοημένος κοιτάμε να τον κερδίσουμε όχι να του βάζουμε εμπόδια στο δρόμο της μετάνοιας και της επιστροφής στο Θεό και να του λέμε και βαρύγδουπα πράγματα που δεν ισχύουν και πραγματικά κουρελιάζουν τη μετανοημένη μητέρα ή το μετανοημένο πατέρα. Όταν μια ψυχή είναι τραυματισμένη μπορεί εύκολα να πετάξει και να φύγει από την Εκκλησία εάν δεν υπάρξει περίθαλψη. Για αυτό θα πρέπει να υπάρξει ειδική αντιμετώπιση και όχι σκληρότητα και εξόντωση. Κάποιοι υπερβολικά σκληροί ιερείς ας κατανοήσουν ότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αμετανοησία και πως ο Δαυίδ στον περίφημο Ψαλμό 50 λέει:



19 θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει.



Είμαι βέβαιος ότι αν οι άνθρωποι ήξεραν τι έκαναν, οι εκτρώσεις θα ήταν από σπάνιες έως ανύπαρκτες. Αρνούμαι να πιστέψω ότι οι μανάδες αυτές έπραξαν ότι έπραξαν έχοντας πλήρη συναίσθηση. Δε θέλω να το πιστέψω. Δεν μπορεί να ήξεραν και επειδή ακριβώς δεν ήξεραν για αυτό κι εμείς συν Θεώ γράφουμε αυτό το κείμενο ώστε να συνέλθουν και να έρθουν σε μετάνοια. Κι αυτό το άρθρο αφιερώνεται σε όλα αυτά τα αθώα παιδιά που έχασαν έτσι άδοξα και άδικα τη ζωή τους.


Πηγή: http://peaceangel29.blogspot.com

Τα συμπεράσματα δικά σας